Verband
Waar wordt gebouwd staan tassen bakstenen. En er is zand. In het zand kan je spelen en met stenen kan je een muur bouwen, een hut zelfs.
Kareltje en zijn vriendjes stapelden stenen op elkaar.
Ieder voor zich bouwde een torentje naast het torentje van een ander. Ze
sjouwden heen en weer om stenen te halen. Ieder net zolang tot het eigen
torentje hoog genoeg was. Daarna begonnen ze aan een nieuw torentje. Zo maakten
ze een muur. Toen gingen ze een hoek om en nog een hoek. Zo ontstond een hut.
Dat ging goed!
Tot iemand even niet oplette en achter zich een torentje aanstootte. En nog één.
Wie het was, dat was niet duidelijk. Iemand. Er viel een stel torentjes om. Een
paar jongentjes sprongen behendig opzij voor de vallende stenen. Helaas, helaas.
Daarbij raakten ook zij weer andere torentjes. En ook die vielen om.
Kareltje moest huilen. De hut was kapot, dat was één. Maar er was ook een
steen langs zijn been geschaafd. Dat was nog meer “één”!
Auw.
De opa van Tim, die toevallig langs liep, kwam kijken wat
er aan de hand was. Hij hoorde het aan en keek naar het bouwwerk. Hij zei dat ze
het niet goed deden. Flauw. Dat maakte hen, trots op hun bouwwerk, een beetje
boos. Altijd die grote mensen die het beter weten.
Maar toch… Opa gaf aanwijzingen en uiteindelijk bouwden ze naar wat opa hen
vertelde. Soms hebben volwassenen best een beetje gelijk.
Nu maakten ze geen torentjes meer, maar legden de stenen laag voor laag over
elkaar. Daarbij legden ze iedere steen zo neer dat deze precies op de naad
tussen twee andere stenen lag. Opa had nog een andere tip gegeven. Twee jongens
sleepten nieuwe stenen aan. Twee anderen zaten op hun knieën en stapelden de
stenen keurig ”in verband”, zoals opa dat had genoemd.
Het ging snel en ze ontdekten dat de muren nu veel sterker waren dan eerst. Nu
waren het echte muren. Ze konden tegen een stootje, stelde Kareltje tevreden
vast.
Bergschenhoek, 4 & 5 september 2004
