Mona Lisa
In het Hemelvaartsweekend zijn we in Parijs. Casper begint zich voor cultuur te interesseren. Hij wil in ieder geval naar het Louvre. “Dat is misschien wel het belangrijkste museum ter wereld”. Zelf zouden wij niet snel met kinderen voor het Louvre kiezen, maar we hebben een museumkaart en Casper… Dus…
In het Louvre moeten we naar de Mona Lisa. Dat is immers…
We lopen door de lange zalen, over hoge trappen. Het humeur van de meisjes daalt
tot een minimum. Casper’s gezicht wordt ook wat strakker. Ik weet niet wat hij
er zich van had voorgesteld, maar het is wel duidelijk dat dit anders is dan
verwacht. Hij klaagt niet, was immers zelf degene die hierheen wilde. Eindelijk
zijn we in de nieuwe zaal van de Mona Lisa. Een meute mensen wordt door een
sluis van touwen naar voren geleid. Twee bewakers manen iedereen vriendelijk
doch beslist om vaart te maken “Une photo!”. Casper maakt er ook een.
Daarna zijn de kinderen het hartgrondig eens: wat een lelijk schilderij!
Nou heb ik eerlijk gezegd de superlatieve kwaliteit van dit schilderij nooit in kunnen zien en begrijp ik niet goed waar mensen het over hebben als ze spreken over die “geheimzinnige glimlach”, maar “lelijk” is weer een ander iets.
Na de Mona Lisa hebben de kinderen het wel gehad met het Louvre. We gaan door lange zalen over hoge trappen. En staan weer even snel buiten als we van buiten bij de Mona Lisa kwamen.
Ik zeg dat we zo wel echte toeristen zijn. Alleen het Louvre in om de Mona Lisa te bekijken en terug!
“Ja,” oppert Nienke heel verstandig, “echte toeristen nemen ook iedere dag een ijsje!” En, echte toeristen wilden wij wel zijn!
Bergschenhoek, 16 mei 2005
