Halb sieben
Vlakbij ons appartement in Tsjechië staat een snackbar in
een caravan. Er zitten wat mensen op een terras bier te drinken. In de caravan
staat niemand. Een klant loopt naar de caravan. Het duurt een poos, dan staat
één van de bierdrinkers op. Hij vraagt wat aan de klant en sjokt om de caravan
heen naar binnen toe.
Ik loop intussen naar de caravan om te kijken wat ze zoal verkopen. Patat,
begrijp ik, en drank. De rest is voor mij onbegrijpelijk Tsjechisch. Dan draait
de man zich weer naar zijn klant en zegt gebiedend “halb sieben.” De klant
kijkt hem verbouwereerd aan. Het is net over zes. De klant is een Nederlander.
Die eten toch om zes uur, nietwaar? De klant herhaalt: “halb sieben?”
“Ja”, antwoord de snackbarhouder storrelig en wijst naar zijn
huis-tuin-keuken frituurtje. Het vet moet nog smelten, begrijp ik.
Je ziet de Nederlander denken of hij weg zal lopen of niet. Even blijft hij zo
vertwijfeld staan. Dan zegt hij: “halb sieben”. De mores van het land
geaccepteerd. De klant gaat weg. Hij weet: om half zeven ben ik welkom.
Lipno nad Vltavou, 19 augustus 2002
