Adam´s geheim
Het bedrijf was interessant, oké, maar Adam moest nu nodig
plassen. De druk op zijn blaas was in de bus al hoog opgelopen. De rondleiding
was voorbij, hij kon zich nu met goed fatsoen wel even afzonderen. Hij vroeg, en
de weg naar het toilet werd hem, met enige moeite gewezen.
De hallen waarin ze tot nu hadden gelopen waren helder en overzichtelijk
geweest. De gangetjes naar het toilet ontbeerden die overzichtelijkheid
volkomen. Hij schoot nogmaals iemand aan om zich de juiste richting te laten
wijzen. Tenslotte vond hij de plek en kon eindelijk tot zijn opluchting zijn
blaas legen. Zijn lijf ontspande voelbaar.
Al zijn aandacht was op die blaas gericht geweest, alsof hij deze moest dwingen
niet vanzelf te gaan spuien. Wellicht was dat de reden waardoor hij uit het
toilet komend verkeerd liep. Hij kwam in vreemde ruimten en merkte fout te zijn
gelopen. Hij besloot terug te gaan, maar kwam niet waar hij eerder was geweest.
Hij begon zich lichtelijk ongerust te maken. Hij opende op goed geluk deuren en
weer nieuwe deuren. Hij kwam nog steeds niemand tegen.
Een volgende deur ging krakend en zuchtend open. Een deur die liever gesloten
was gebleven, dacht Adam. Hij keek op en zag tot zijn opluchting enkele mannen.
Die opluchting verdween op slag door de blik waarmee zij hem aankeken. Ze
staakten hun gerommel bij de kisten die er stonden. Adam voelde dat hij hier
niet gewenst was, dat hij iets zag dat niet gezien mocht worden. Al zag hij niet
wat er dan geheim kon zijn. Dozen. Kisten. Maar, hij… Hij hoorde hier niet,
dat was zeker.
Juist toen hij iets wilde zeggen en zijn keel daar niet aan mee wilde werken
voelde hij een hand op zijn schouder. Zijn adem stokte. Hij keek opzij en zag
een bars gezicht dat hem vertelde dat hij hier werkelijk niet had horen te zijn.
Het gezicht sprak. “Bent u de weg kwijt?” en zonder op antwoord te wachten,
“Ik zal u naar buiten leiden.”
Alle angst gleed van hem af. Hij werd mee geleid en stond binnen een oogwenk
buiten. De man wees hem op de bus bij de andere hoek van de hal. Ertussen lagen
sloten en wilde begroeiing.
“Wacht, dit is niet handig. Binnendoor is korter.”
De man nam hem weer mee naar binnen. Natuurlijk ging hij mee. Elke reden tot
wantrouwen was Adam intussen kwijt geraakt. Hij was alleen in een stukje van de
fabriek geweest dat gesloten was voor bezoekers. Ze begrepen dat hij de weg
kwijt was geraakt, dat hij geen kwaad in de zin had.
Op dat moment werd hij heel hard van achteren op het hoofd geslagen. Hij was
zich ervan bewust dat hij wegzakte in een hulpeloze stilte. Hij hoorde niets
meer, zijn spieren waren afwezig, hij was elke controle over zijn wezen en
lichaam kwijt. Alles werd zwart. In een flits overdacht hij nog net wat hem was
overkomen. Het was zijn laatste gedachte. “Waarom nam hij me dan eerst mee
naar buiten?”
Adam´s collega´s wachtten nog steeds op hem. Enkelen
waren al gaan zoeken. In het toilet was hij niet. Iemand van het bedrijf kwam
vertellen dat er een man was geweest die de weg kwijt was geraakt, maar dat die
allang buitenom en met wat hulp terug was gegaan naar de bus. De collega´s
wachtten, maar Adam kwam niet meer. De politie werd gebeld. Die had geen tijd.
Er raken heel vaak mensen zoek. Vaak duiken ze na een paar dagen weer op. Zo was
Adam niet, zijn collega´s konden het zich niet voorstellen. “Dat dachten
bekenden altijd en toch komen ze meestal vanzelf terug”, was het antwoord. Bel
nog maar eens als hij over een paar dagen nog niet terug is.
Twee dagen later stelde de politie een nader onderzoek in.
Een medewerker van de fabriek melde zich. Hij had Adam naar buiten geleid. Hij
had hem gewezen hoe Adam bij de bus moest komen, zei hij en hij had hem nog
nagewuifd
De politie doorzocht voor alle zekerheid toch nog de fabriek en de omgeving,
inclusief alle sloten. Er werd niets verdachts gevonden.
Een bedrijfsleider van de fabriek liet een videoband uit een veiligheidscamera
zien. Duidelijk was te zien hoe iemand vriendelijk de achterdeur werd uitgeleid
door een donker geklede man. Beide mannen waren op de rug gefilmd. Ze waren niet
direct herkenbaar.
Collega´s zouden later Adam aan zijn kleding en houding op de video
identificeren.
Bergschenhoek, 15 juli 2002